داد خواه: معتقدم برای حفظ و توسعه این نتایج مثبت توسط پیگیری های نظام پرستاری کشور باید بر این  ماندگاری  تاکید نمایم،  ماندگاری که من آنرا توجه به نخبه گرایی و ثبات مدیریتی ترجمه می کنم

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی سازمان نظام پرستاری نظام پرستاری؛ متن این یادداشت تحلیلی به شرح ذیل است: 

همواره از بدی و آفت شیوع سلطه افراد منفعت طلب ، کارنابلد، هیجانی ، دروغگو و مخرب گفته شده و همه ما تجربیات زیادی درباره نحوه بروز و ادامه حضور این افراد داریم، ولی درباره اینکه چگونه از رشد چنین افرادی جلوگیری نماییم همواره کم گفته ایم و کم شنیده ایم.

" ماندگاری" را من البته یکی از راههای مهم جلوگیری از چنین تهدیدی می دانم،  تهدیدی که بقول فردوسی کبیر در آن هنر خوار می شود و جادویی ارجمند! و ماندگاری به همه آنچیزی اطلاق می کنم که موجب می شود فردی یا مجموعه ای در پناه سیاست و مدیریتی باثبات به کسب تجربه و یادگیری راههای نفوذ ، اعتبار و تاثیرگذاری پرداخته و در طی گذشت سالیان مبدل به برند مجموعه و گروه هدف خود شوند. 
من این  ماندگاری  را اصل اساسی در موفقیت گروههای کوچک ( در برابر جامعه کل) می دانم ، گروههایی که دارای اهداف بخشی و حرفه ای هستند،  همچنین هر جا که مخاطب اصلی افکار عمومی و رسانه ها باشند باز هم من معتقدم اصل بر ماندگاری یک فرد یا یک مجموعه است، در حقیقت من  برندسازی  را یکی از راههای برجسته کردن نقش نخبه گان و به حاشیه راندن  عوام فریبان  می دانم؛  نمونه بارز این برند سازی را ما در برنامه ورزشی نود و حضور طولانی مدت عادل فردوسی پور شاهد بوده ایم؛ که اصل   ماندگاری توانست در سایه کسب تجربه و مهارت،  یک فردی را مبدل به متخصص و مرجع رشته ای مانند فوتبال نماید. 

از این مقدمه کوتاه که بگذرم می خواهم با شما درباره صنف و حرفه پرستاری صحبت کنم و بطور خاص سازمان نظامپرستاری کشور، بعنوان کسی که بیش از شش سال است که در بستر مطالبه گری صنفی کم و بیش حضور داشته و با افراد و گروههای مهم از سلایق مختلف در این صنف از نزدیک کار کرده ام بنظرم می آید دیدگاه خود را درباره کارنامه سازمان نظام پرستاری کشور در طول یکسال اخیر با شما به اشتراک بگذارم.

ولی قبل از اینکه درباره کارنامه یکسال اخیر صحبتی کنم لازم می دانم نقل قولی از یکی از یادداشت های آبان سال ۹۷خود نمایم، از این جهت که یادآوری آنچه که بوده ایم و بر ما رفته است به ما کمک می کند که در ارزیابی آنچه بدست آوردیم ارزیابی دقیق تری داشته باشیم؛ به هجده آبان ماه سال ۱۳۹۷ باز می گردم وقتی که نوشتم:  مدل طرح مسئله ما به بن بست رسیده است،  ما با دو بحران ناکارآمدی و دستاورد مواجه هستیم، ما با بحران ناکارآمدی مواجه هستیم؛ نه اینکه در گروههایی از پرستاران فقط این احساس وجود داشته باشد که مورد تحقیر و تبعیض هستند ، بله!این احساسات هم به شکل فزاینده ای وجود دارد ، ولی مشکلی که بستر این احساسات را فراهم می سازد بسیار مهم تر است و آن ناکارآمدی ساختارهایی است که علی القاعده باید در جهت حمایت از پرستاران گام بردارند ولی با ضعف خود موجب شده اند که احساس سرخوردگی و بی پناهی و حتی بدبینی در بین پرستاران ایجاد شود و امیدها برای آینده ای بهتر نابود گردد؛ این می شد که هیات مدیره های ما هم نمی دانند در قبال مطالبات انباشت شده پرستاری که قطعا در وضعیت کنونی کشور باز هم بیش تر خواهد شد چه کنند؛ اینکه مسئولین سازمان صنفی خود شکل معترض دارند و یا مشوق پرستاران برای اعتراض هستند و دائما طرح مسئله و مشکل می کنند و مرتبا با افعال مضارع و سوم شخص با پرستاران صحبت می کنند خودش نشان از وظیفه ناشناسی آنها دارد و این حس را القا کرده که گویی در سازمان نظام پرستاری کسی نمی خواهد مسئولیت انباشت این حس های ناخوشایند را بپذیرد.
در حالیکه پرستاران آرزو دارند مسئولین سازمان روزی بیایند و بجای استفاده از افعال مضارع ( که آنها را به آینده ای مبهم حواله می دهد)از افعال ماضی استفاده کنند؛ یعنی بگویند: قانون تعرفه گذاری انجام شد و یا  قانون سختی کار برای همه پرستاران انجام شد و یا حداقل بیایند و بگویند: ما طبق فلان برنامه به این دستاورد خواهیم رسید و یا وقتی از عدم پرداخت کارانه ها و یا مشکلات استخدامی نیروهای طرحی صحبت می شود آن ها راهکارهای لازم را برای حل این معضلات بیان کنند و یا حداقل جواب های قانع کننده ای برای عدم وصول به نتایج مطلوب در این شرایط کنونی را پیش بکشند؛ نه اینکه خودشان هم نقش معترض را ایفا کنند و طوری صحبت کنند که دیگران نگذاشته اند که آنها کاری بکنند. 

ما بحران دستاورد داریم پرستاران در بعضی مراکز استانی هنوز با مشکل جذب و استخدام مواجه هستند؛ سازمان در سه دوره ابتدایی طرح های خوبی را کلید زد ولی این طرح ها همچنان بطور کامل ودرست اجرا نشده اند؛ این خودش نارضایتی های بزرگی را رقم زده است.پرستاران از حرف زدن خسته شده اند.حالا من که می گویم مشکل دستاورد در سازمان نظام پرستاری داریم منظورم این نیست که آنها می توانند تمام این کارها را بکنند.مشکل این است که آن ها نمی دانند چه کاری را می توانند بکنند وچه کاری باید بکنند؛ گذشته را چنین ارزیابی کرده ام ولی حالا پس از گذشت دو سال و در آبان ماهی اینچنینی ماکجا هستیم ؟ این پرسش مهمی است؛ برای پاسخ به این پرسش من به وضعیت خودم بعنوان یک پرستاری که بیش از ۱۲ سال است که در بخش های بالینی مشغول بکار است نگاه می کنم؛ ازاسفند ماه سالی که گذشت  و یادآور خاطرات تلخ و سخت کرونایی بود تا به امروز حکم حقوقی من بعنوان یک کارشناس پرستاری افزایش بی سابقه ای را تجربه کرده که با اجرای فوق العاده این تفاوت نسبت به دو سال قبل آن به بیش از ۷ میلیون تومان می رسد؛  و این در حالیست که بدون اجرای فوق العاده ویژه نیز تفاوت  والبته افزایش حکم من بعنوان یک پرستار از آبان سال ۹۸ تا کنون سه میلیون و دویست وچهل هزار تومان بوده است و این در حالی است که حجم بزرگی از این افزایش  با حذف افزایش های سالیانه دولت  بدلیل پیگیری های سازمان در اسفندماه سال گذشته محقق شده است،  البته برای شخص من نیازی به این عدد وارقام نبوده ونیست، زیرا بخوبی نتیجه این افزایش ها را در زندگی خود بخصوص از اسفندماه سال گذشته احساس کرده ام.

به مقدمه باز می گردم  من این تغییرات را حاصل ماندگاری  می دانم و معتقدم برای حفظ و توسعه این نتایج باید بر این   ماندگاری  تاکید نمایم  ماندگاری  که من آنرا توجه به نخبه گرایی و ثبات مدیریتی ترجمه می کنم؛  البته من بخوبی می دانم برای از بین بردن طعم تلخ ناکامی های گذشته زمان بیشتر و دستاوردهای بزرگ زیاد دیگری نیاز است ؛ بخصوص آنکه با ارزیابی هایی که می کنم معتقدماگر سازمان نظام پرستاری کشور در دوره کنونی با همین روند هم پیش می رود( حالا در شرایط سختی که کشور دارد و ابدا با چهار سال گذشته قابل مقایسه نیست)  و در زمینه برنامه های خود در رفع تبعیض ها و افزایش اقتدار ورفاه صنفی نیز موفق هم باشد تازه ما در پرستاری به نقطه ای پیشین و به دهه هشتاد باز خواهیم گشت ؛ زیرا میزان آسیب هایی که از سال ۹۳ به این طرف از عدم دستاوردها و ناکارآمدی ها دیده ایم بسیار بیشتری از آن چیزی است که بشود در یک دوره کوتاه زمانی آنرا برطرف کرد ؛  ولی اینکه تنها دستاورد سازمان این باشد والبته آخرین مصوبه دوره پیشین که حقوق رئیس سازمان و فلان وفلان افزایش پیدا کند وخبری از احقاق حقوق پرستاران نباشد این تکرار نشده و البته ما شاهد افزایش هایی در حقوق و مزایای پرستاری هستیم اینها جزو دستاوردهای غیرقابل انکار یکسال اخیر سازمان است.

تحلیل من اینست که سازمان نظام پرستاری در دوره کنونی برنامه خود را بر افزایش های استخدامی و متعاقبا افزایش های درآمدی پرستاران استوار کرده است ، این را می توان از مجوزهای استخدامی یکسال اخیر و سخنان اخیر ریاست سازمان دکتر محمدمیرزابیگی دریافت و این نوید را می توان داد که ثمره این تلاش ها مجوز دیگری برای استخدام پرستاران باشد که قبل از پایان عمر دولت حسن روحانی محقق شده و البته جذبی کم سابقه خواهد بود  اگر این برنامه اجرایی شود شاید بسیاری از نارضایتی ها و بیعدالتی ها از میان پرستاران قراردادی و شرکتی رخ بربندد و دیگر نیازی به تلاش های کم نتیجه نباشد که مشکلات این گروه از پرستاران و بخصوص پرستاران شرکتی را برطرف کند ، در هر صورت راه طولانی در پیش است و برای رسیدن به نقطه آرمانی ما تنها یک راه پیش رو داریم و آن اتحاد و اعتماد به یکدیگر است