وقتی دلتنگی های بیمار برای مادرش شدت می گیرد و حال زار او را می بیند، مادرانه او را بغل می گیرد تا آرام شود.

مدافع سلامت، کارش با عشق گره خورده و روحش با لباسهای سفیدش همرنگ شده است. خستگی برایش معنی ندارد و خود را عاشقانه وقف بیماران می کند.

میگوید برای همین سراغ حرفه پرستاری رفته است. مثل دیگر فرشتههای زمینی که لباس سپید به تن دارند و در خدمت همنوعانشان هستند، مهربان است. اما جنس مهربانیاو کمی فرق میکند، او بوی مهر مادری میدهد. 

عاطفه اشرفی» پرستار بخش کرونایی بیمارستان سینای تبریز است. خوشبرخورد است و مهربان. اعتقاد دارد که محبت بهترین وسیلهای است که به کمک آن میتوان به دل انسان ها راه پیدا کرد. 

بیمارستان برایش حکم خانه دوم را دارد. با وجود سن کم و جوانی، رفتارش با بیماران مادرانه است.

در محوطه بخش کرونایی بیمارستان پاورچین پاورچین گام برمی دارد، بی تابی های جگرسوز بیماری که بهانه مادرش را می گرفت، دلش را به درد می آورد، بیماری که هیچ نسبت خونی با او ندارد اما چند روزی است که با او زندگی می کند و وابسته و دلبسته هم شده اند.

وقتی دلتنگی های بیمار برای مادرش شدت می گیرد  و حال زار او را می بیند، مادرانه او را بغل می گیرد تا آرام شود.

دل بیقرار بیمار، چشمانش را پر می کند و خود را ملامت می کند که چرا وارد دنیای پرستاری شده اما به یکباره تمام دلتنگی ها و درد و دل های بیمارش، فیلم گونه از مقابل چشمانش می گذرد و با عشق بیشتری به او نسخه آرامش می پیچد.

این پرستار بیمارستان سینا می گوید: در حرفه پرستاری باید عواطف و احساسات در کنار تکنیک شغلی دخیل باشد.

عاطفه اشرفی تاکید دارد: کسانی که وارد این عرصه می شوند ابتدا باید علاقه مند واقعی باشند چرا که مراقبت از بیمارانی که حتی گاهی خانواده آنها قادر به نگهداری از آنان نیستند، دل و عشق می خواهد.